درمان های دارویی دردهای نروپاتیک (مقاله مروری)

دردهای نروپاتیک در اثر آسیب یا اختلال عملکرد سیستم عصبی مرکزی یا محیطی ایجاد می شود. از جمله شایع ترین انواع دردهای نروپاتیک می توان به نروپاتی محیطی دیابتی، نورالژی پس هرپسی و نورالژی عصب سه قلو اشاره کرد. پاراستزی، گزگز شدن، احساس سوزش و درد خود به خودی به صورت مداوم یا متناوب از جمله علائمی است که بیماران مبتلا به دردهای نروپاتیک از آن شکایت دارند. درد نروپاتیک یک احساس و تجربه ناخوشایند است که می تواند اثرات مهمی بر کیفیت زندگی فرد داشته باشد. دردهای نروپاتیک اغلب به سختی به درمان پاسخ می دهد و با درمان های موجود، درد تنها 40 الی 60 درصد از بیماران به طور نسبی تسکین می یابد. داروهای ضد افسردگی (سه حلقه ای و مهارکننده های بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین)، لیگاندهای زیرواحدa2-d کانال کلسیم (گاباپنتین و پره گابالین) و لیدوکائین موضعی به عنوان خط اول جهت تسکین دردهای نروپاتیک در نظر گرفته می شود. ضددردهای اوپیوئیدی و ترامادول عموما به عنوان خط دوم درمان دردهای نروپاتیک پیشنهاد می شود. داروهای دیگر همچون ضد تشنج ها (کاربامازپین)، آنتاگونیست های گیرنده ان متیل دی آسپارتات و کاپسایسین موضعی به طور عمده در خط سوم قرار می گیرد. بنابراین با توجه به اهمیت دردهای نروپاتیک، ضرورت مرور درمان های دارویی و غیر دارویی جدید بدیهی به نظر می رسد.